ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (Από Ρίτα Μενεξίδου)

Είκοσι χρόνια πριν, στις 3/12/1992, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, υιοθέτησε το πρόγραμμα δράσης για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, δίνοντας ένα έναυσμα στις κυβερνήσεις και τις κοινωνίες των κρατών-μελών του, να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες αυτών των ανθρώπων. Σκέψη, σίγουρα θετική.

Τι έχει γίνει στα 20 χρόνια που πέρασαν; Ελάχιστα πράγματα, νομίζω, έχουν αλλάξει, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Γιατί και σήμερα, όπως και το 1992, τα άτομα με αναπηρία εξακολουθούν να βρίσκονται στο περιθώριο. Στο περιθώριο της ζωής, πίσω από τις κλειστές πόρτες των εκάστοτε κυβερνήσεων, χωρίς κανένα σεβασμό στις ανάγκες τους. Χωρίς καμία πρόβλεψη για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων τους, χωρίς θέσεις εργασίας, ακόμη κι αν οι νόμοι το προβλέπουν. Με ένα επίδομα της πείνας, οι άνθρωποι αυτοί καλούνται να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες διαβίωσής τους, που συχνά περιλαμβάνουν φάρμακα και ειδικά βοηθήματα πολύ υψηλού κόστους. Για να μη μιλήσω και για τα εκατοντάδες άτομα τα οποία, λόγω ειδικών συνθηκών, εξακολουθούν να ζουν πίσω από τις κλειστές πόρτες ιδρυμάτων.

Τι γίνεται όμως με την κοινωνία μας; Πως αντιμετωπίζουμε εμείς οι ίδιοι αυτά τα άτομα; Ίσως, λίγο καλύτερα από τις κυβερνήσεις, αλλά κι εδώ χρειάζεται πολύ δρόμος ακόμη. Πόσοι από εμάς δεν γνωρίζουμε στο φιλικό ή συγγενικό μας περιβάλλον ένα άτομο με αναπηρία; Ας μην ξεχνάμε πως τα άτομα αυτά, αποτελούν το 7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τι κάνουμε λοιπόν; Πόσο έχουμε ενδιαφερθεί να τα πλησιάσουμε και να τα γνωρίσουμε από κοντά; Ελάχιστα. Γιατί όλοι, φοβόμαστε τη διαφορετικότητα, όπως κι αν αυτή εκφράζεται. Στην εμφάνιση, την ομιλία, την κίνηση, ακόμη και το

χρώμα και τη θρησκεία. Είναι έμφυτη άμυνα ο φόβος απέναντι στη διαφορετικότητα, αλλά και έμφυτη νοημοσύνη η δυνατότητα να τον νικήσουμε.

Τυχαίνει να έχω φίλους άτομα με ειδικές ικανότητες και το θεωρώ τιμή μου. Τιμή μου γιατί, τα άτομα αυτά πάντα είχαν κάτι να με διδάξουν. Ανθρωπιά, ειλικρινές ενδιαφέρον, αγάπη, φιλία, υπομονή, δύναμη ψυχής, κουράγιο και πάνω απ’ όλα αξιοπρέπεια. Πάλεψαν όλη τους τη ζωή και παλεύουν ακόμη με πολύ δύσκολες καταστάσεις, δεν έσκυψαν το κεφάλι, δεν το έβαλαν κάτω, αλλά αντίθετα εξακολουθούν να χαμογελούν και δοξάζουν το Θεό, γιατί ξέρουν καλά πως υπάρχουν και χειρότερα. Κάτι που, δυστυχώς, εγώ δεν καταφέρνω πάντα να το σκεφτώ όποτε έχω κάποιο πρόβλημα. Πάντοτε πίστευα και πιστεύω πως τα άτομα αυτά αξίζουν το σεβασμό μας και την ισότιμη –στην πράξη-αποδοχή μας, γιατί  έχουν τις ίδιες ακριβώς δυνατότητες και ανάγκες με τον καθένα μας στη ζωή, την εκπαίδευση, την εργασία, τη φιλία, την αγάπη, τον έρωτα. Και προσπάθησα να φερθώ έτσι. Το αν τα κατάφερα ή όχι, οι φίλοι μου θα το κρίνουν.

Πλησιάστε τα άτομα με αναπηρία δίπλα σας και να είστε σίγουροι πως δεν θα χάσετε. Αντιμετωπίστε τους με ανθρωπιά και ισοτιμία, δώστε τους τη φιλία και την αγάπη σας και θα την εισπράξετε πίσω στο δεκαπλάσιο. Όλοι μπορούμε να βαδίσουμε λίγο πιο αργά, όταν ο φίλος μας δυσκολεύεται να περπατήσει. Όλοι μπορούμε να διαβάσουμε σε κάποιον που δυσκολεύεται να δει. Όλοι μπορούμε να πιάσουμε ένα αντικείμενο σε κάποιον που δυσκολεύεται να το φτάσει. Όλοι μπορούμε να στηρίξουμε κάποιον που δυσκολεύεται να σταθεί. Προσφέρετε τη βοήθεια σας σε αυτό που χρειάζονται. Αλλά να θυμάστε πως, το μόνο που δεν χρειάζονται είναι ο οίκτος και το προσποιητό ενδιαφέρον.

Και μην ξεχνάτε πως μπορεί να μας χωρίζει από τη θέση τους, μία πολύ λεπτή γραμμή. Γιατί κανένας μας δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το αύριο.

Στους φίλους μου, τον Μ., την Μ. και τον Β. που σέβομαι και αγαπώ και που εύχομαι να είναι πάντα καλά στη ζωή τους και πάντα το ίδιο δυνατοί και χαμογελαστοί.

                                                                                                                  Ρίτα Μ.

                                                                                                        (Άτομο χωρίς αναπηρία)