ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ (Θάλεια Κουνούνη)

Διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο της Θάλειας Κουνούνη, πλήθος χρωμάτων κατέκλυσε την ψυχή μου. Πλήθος συναισθημάτων... Η συγγραφέας πήρε την παλέτα της και έσμιξε επιδέξια τον πόνο με τη χαρά, την απελπισία με την ελπίδα, την επιμονή με την παραίτηση, τη λάμψη της αγάπης με τη μουντάδα της απώλειας.
Με αφορμή ένα τραγικό γεγονός -ότι πιο τραγικό θα μπορούσε να συμβεί σε μια οικογένεια- ξεδιπλώνει επιδέξια την ιστορία της ηρωίδας, εμβαθύνοντας προσεκτικά και ψαγμένα τόσο στην ψυχοσύνθεση των προσώπων που πρωταγωνιστούν όσο και στην ψυχολογική τους κατάσταση την εκάστοτε στιγμή. Δεν προσπερνά τίποτα με επιπολαιότητα. Ίσως γι' αυτό μπορεί κανείς να μπει εύκολα στη θέση των πρωταγωνιστών, να νιώσει το δράμα τους, να εκλογικεύσει όσα θα χαρακτήριζε με ευκολία "παράλογα", να δώσει σημασία σε πράγματα που κάτω από άλλες συνθήκες θα έμοιαζαν ασήμαντα...
Παρόλο που αυτό το βιβλίο είναι από μόνο του μια ολοκληρωμένη ιστορία, δίνει όλες τις απαντήσεις στις απορίες που άφησε το "Όπου και να'σαι, σ' αγαπώ". Και, ειλικρινά, καθώς το διάβαζα δεν μπορούσα να αποφασίσω αν θα προτιμούσα να ήμουν αποστασιοποιημένη από εκείνο ή αν προτιμούσα να το βλέπω σαν συνέχεια του προηγούμενου. Η μόνη διαφορά, κατέληξα, ήταν πως στην πρώτη περίπτωση θα είχε για μένα ακόμα μεγαλύτερο σασπένς. Το σίγουρο είναι πως θα διάβαζα οπωσδήποτε και τα δύο, με οποιαδήποτε σειρά. Γιατί το ένα συμπληρώνει το άλλο και βοηθάει να ολοκληρωθεί το ψυχογράφημα δύο ολόκληρων οικογενειών. Δυο οικογενειών που, όσο εύκολο κι αν φαίνεται εν πρώτοις να ξεχωρίσουμε την "καλή" από την "κακή", αυτή που αξίζει τη συμπόνοια μας κι εκείνη που αντιμετωπίζει την απόρριψή μας, ουσιαστικά είναι και οι δύο θύματα μιας πολύ σκληρής μοίρας...